سندرم درد میوفاسیال یک بیماری مزمن مربوط به درد می‌باشد. در این بیماری فشار بر روی نقاط حساس در عضلات، سبب درد در قسمت‌های به ظاهر نامربوط بدن می‌شود.

گلستان سلامت پزشک و مربی و همراه توست!

1. مفهوم و تعریف سندرم میوفیشیال

سندرم میوفیشیال به طور عمده با علائمی همچون اسپاسم و تشنجات عضلانی صورت، پلک زدن بی‌نظم، تغییرات در روی چهره و گاهی اوقات حرکات نامتعادل صورت همراه است. همچنین، می‌تواند با تنش عضلانی و درد در مناطق صورت و گردن همراه باشد.

علائم و نشانه‌های سندرم درد میوفاسیال عبارتنداز:

• درد عمیق در عضلات
• دردی که ادامه دار باشد یا بدتر شود
• گرهی حساس در عضله
• مشکلات خواب به دلیل وجود درد

2. علت‌ها و عوامل موثر در بروز سندرم میوفیشیال

سندرم میوفیشیال یک بیماری نادر است که بر اثر نقص ژنتیکی در ایجاد ارتباط بین عصبون‌های حرکتی و عصبون‌های حسی در مغز و ماهیچه‌ها ایجاد می‌شود. علت این بیماری در حال حاضر به طور دقیق مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ژنتیک، عوامل محیطی و عوامل توسعه‌ای می‌توانند در بروز این بیماری نقش داشته باشند.

عوامل محیطی نیز ممکن است در بروز سندرم میوفیشیال نقش داشته باشند. مطالعات نشان می‌دهند که عوامل مختلفی مانند عفونت‌های ویروسی، عوامل شیمیایی، تماس با مواد سمی و تابش ناشی از استفاده از رادیوتراپی می‌توانند به عوامل محیطی موثر در بروز این بیماری تبدیل شوند. با این حال، بیشتر مطالعات نیاز به انجام دارند تا ارتباط دقیق بین عوامل محیطی و سندرم میوفیشیال تایید شود.

عوامل توسعه‌ای همچنین می‌توانند در بروز سندرم میوفیشیال تأثیرگذار باشند. مثلاً، عوامل تغذیه‌ای ناصحیح در دوران بارداری و نوزادی می‌توانند باعث بروز این بیماری شوند. همچنین، استفاده از داروها و مواد مخدر در دوران بارداری و نوزادی نیز می‌تواند عوامل توسعه‌ای موثر در بروز سندرم میوفیشیال باشند.

3. روش‌های تشخیص و درمان سندرم میوفیشیال

یکی از شایع‌ترین محلهای اولیه این درد، پشت کتف است.

در ابتدا درد در همین محل رخ می‌دهد و بعداً با پیشرفت بیماری، درد به پشت و یا بغل گردن، پشت قفسه سینه، جلوی قفسه سینه در همان سمت، و از همه مهم تر به شانه، بازو و حتی به انگشتان دست هم می‌رسد. گاهی همزمان با این این درد بیمار احساس ضعف در عضلات اطراف شانه و بازو نیز دارد.

روش‌های تشخیص سندرم میوفیشیال عموماً شامل تاریخچه پزشکی دقیق، بررسی جسمانی و آزمایش‌های تشخیصی می‌شود. برای تشخیص این بیماری، پزشک ممکن است از تصویربرداری مانند آنژیوگرافی و آزمایشات الکتروفیزیولوژیکی مانند الکترومیووگرافی استفاده کند. همچنین، آزمون‌های ژنتیکی نیز می‌تواند به عنوان ابزار تشخیصی مورد استفاده قرار گیرد. این آزمون‌ها به منظور تشخیص تغییرات در ژنوم بیمار استفاده می‌شوند.

درمان سندرم میوفیشیال به صورت چندگانه و چند راهی است. یکی از روش‌های درمانی این بیماری، مصرف داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب است که می‌تواند علائم افسردگی و اضطراب را کاهش دهد. در برخی موارد، فیزیوتراپی و تمرینات توانبخشی نیز به عنوان روش درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این تمرینات باعث قوی‌تر شدن عضلات صورت و کاهش علائم سندرم میوفیشیال می‌شوند. همچنین، در صورت لزوم، عمل جراحی نیز ممکن است برای بهبود حالت بیمار مورد نیاز باشد.

با توجه به نداشتن درمان دائمی برای سندرم میوفیشیال، مراقبت‌های نگهدارنده نیز بسیار مهم است. این مراقبت‌ها شامل مشاوره روانشناسی، تغذیه مناسب و تمرکز بر بهبود کیفیت زندگی بیمار می‌شود.

درنهایت ورزش درمانی بهترین راهکار است!